Kamienica Celejowska należy do najcenniejszych w Polsce zabytków epoki manieryzmu. Wzniesiono ją w 1635 roku dla bogatego kupca Bartłomieja Celeja. Niektórzy nazywają ją „Pod Świętym Bartłomiejem” lub Kamienicą Czarną ze względu na ciemną niegdyś barwę tynku. Budynek z kamienia wapiennego ma bogato zdobioną elewację wykonaną w technice stiuku. Wysoka attyka z rzeźbionymi maszkarami uważana jest za najpiękniejszą w Polsce. Składa się z trzech zębów z niszami, w których umieszczono naturalnej wielkości figury św. Jana Chrzciciela, Chrystusa Zbawiciela, Matki Boskiej i św. Bartłomieja. Portale okienne wykonane są w stylu barokowym. Na parterze budynku mieści się sklepiona sień i dwie sale, natomiast na piętrze cztery izby z drewnianymi stropami. Od połowy XVIII w. kamienica należała do rodziny Ulanowskich. Wówczas na fasadzie budynku znajdował się rosyjski szyld chederu, czyli żydowskiej szkoły podstawowej. W 1915 roku kamienica Celejowska podzieliła los innych domów z ulicy Senatorskiej, które zniszczył pożar. Dzięki staraniom Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości wypaloną kamienicę Celejowską pokryto prowizorycznym dachem z drewna z rozbiórki promu w Puławach, przydzielonego przez władze austriackie. W sieni długo jeszcze mieszkali bezdomni pogorzelcy. Po zakończeniu odbudowy do wnętrz kamienicy przeniesiono z warszawskiej Zachęty wystawę „Kazimierz nad Wisłą w malarstwie”. Po wojnie w kamienicy Celejowskiej mieściła się pracownia konserwatorska Karola Sicińskiego, w której powstawały architektoniczne plany odbudowy Kazimierza Dolnego ze zniszczeń wojennych. W latach 70. XX w. budynek poddano gruntownemu remontowi, przywracając fasadzie pierwotny wygląd. Od 1964 r. mieści się tutaj oddział Muzeum Nadwiślańskiego – muzeum historii miasta, galeria malarstwa, grafiki oraz sala z makietą miasta wg stanu z 1910 r.
Agnieszka Stelmach